1
Byl pozdní večer - první máj -
večerní máj - byl lásky čas.
Hrdliččin zval ku lásce hlas,
kde borový zaváněl háj.
O lásce śeptal tichý mech;
květoucí strom lhal lásky žel,
svou lásku slavík růźi pěl,
růźinu jevil vonný vzdech.
Jezero hladké v křovích stinných
zvučelo temně tajný bol,
břeh je objímal kol a kol;
a slunce jasná světů jiných
bloudila blankytnými pásky,
planoucí tam co slzy lásky.
 
I světy jich v oblohu skvoucí
co ve chrám věčné lásky vześly;
aź se - milostí k sobě vroucí
změnivśe se v jiskry hasnoucí -
bloudící co milenci seśly.
Ouplné lůny krásná tvář -
tak bledě jasná, jasně bledá,
jak milence milenka hledá -
ve růźovou vzplanula zář;
na vodách obrazy své zřela
a sama k sobě láskou mřela.
Dál blyśtil bledý dvorů stín,
jenź k sob젚ly vzdy blíź a blíź,
jak v objetí by níź a níź
se vinuly v soumraku klín,
aź posléze śerem v jedno splynou.
S nimi se stromy k stromům vinou. -
Nejzáze stíní śero hor,
tam bříza k boru, k bříze bor
se kloní. Vlna za vlnou
potokem spěchá. Vře plnou -
v čas lásky - láskou kaźdý tvor.
 
Za růźového večera
pod dubem sličná děva sedí,
se skály v břehu jezera
daleko přes jezero hledí.
To se jí modro k nohoum vine,
dále zeleně zakvítá,
vzdy zeleněji prosvítá,
aź v dálce v bledé jasno splyne.
Po śírośíré hladině
umdlelý dívka zrak upírá;
po śírośíré hladině
nic mimo promyk hvězd nezírá;
Dívčina krásná, anjel padlý,
co amarant na jaro svadlý,
v ubledlých lících krásy spějí.
Hodina jenź jí vśecko vzala,
ta v usta, zraky, čelo její
půvabný źal i smutek psala. -
 
Tak zašel dnes dvacátý den,
v krajinu tichou kráčí sen.
Poslední poźár kvapně hasne,
i nebe, jenź se růźojasné
nad modrými horami míhá.
"On nejde - jiź se nevrátí! -
Svedenou źel tu zachvátí!"
Hluboký vzdech jí ňadra zdvíhá,
bolestný srdcem bije cit,
a u tajemné vod stonání
mísí se dívky pláč a lkání.
V slzích se zhlíźí hvězdný svit,
jenź po lících co jiskry plynou.
Vřelé ty jiskry tváře chladné
co padající hvězdy hynou;
kam zapadnou, tam květ uvadne.
 
Viz, mihla se u skály kraje;
daleko přes ní nahnuté
větýrek bílým śatem vlaje.
Oko má v dálku napnuté. -
Teď slzy rychle utírá,
rukou si zraky zastírá
upírajíc je v dálné kraje,
kde jezero se v hory kloní,
po vlnách jiskra jiskru honí,
po vodě hvězda s hvězdou hraje.

Część 1
Był późny wieczór - pierwszy maj -
wieczorny maj - miłości los.
Wzywał doń synogarlic głos,
tam gdzie sosnowy szumiał gaj.
O miłości szeptał cichy mech;
kwiaty miłości krzew opiewał,
miłość do róży słowik śpiewał,
różany niósł się wonny oddech.
Jezioro gładkie w krzewach cieniu
jęczało bólem tajemnym,
brzegiem opasane ciemnym;
słońca poświata w oddaleniu
błądziła błękitu pasem,
łzy miłości roniąc czasem.

I światy ich na niebie lśniące
co w świątyni miłości wznieśli;
aż się - ognie wzajem łączące
zamieniwszy w iskry gasnące -
błądzący kochankowie zeszli.
W pełni księżyca piękna twarz -
tak blado jasna, jasno blada,
jak kochankowi kochanka rada -
w różową łunę wpięta aż;
w wodzie odbicie swe zoczyła
i miłość do się uśmierciła.
Już błysk bladego dnia konał
gdy tuląc się bliżej i bliżej,
obejmując niżej i niżej
aż spletli w mroku swe łona,
nareszcie połączeni w jedno.
Nad nimi drzewa szumią jeno.-
Mroczny cień odległych gór,
tam brzoza boru, brzozie bór
się kłania. Fala za falą
potokiem śpieszy. Wrze parą -
w czas miłości - miłością każdy stwór.

Podczas różowego wieczora
pod dębem śliczne dziewczę siedzi,
ze skały na brzegu jeziora
nad wodą przeciwny brzeg śledzi.
To błękit do nóg jej się chyli,
dalej gdzie zieleń zakwita,
pośród zieleni prześwita,
aż zblednie i jasność rozpyli.
Na szarosinej tafli wody
dostrzegło dziewczę wzrok upiora;
na szarosinej tafli wody
tylko dla światła gwiazd jest pora; 
Dziewczę piękne, anioł upadły,
co amarantem kusi diabły,
w bladym licu uroda pusta.
Godzina jedna wszystko zabrała,
na jej czole, wzroku, ustach
złudny żal i smutek zapisała.-

Tak nastał dziś dwudziesty dzień,
w krainę cichą wkracza sen.
Ostatni ogień szybko gaśnie,
i niebo, różowiejąc jaśniej
ponad granatem gór miga.
"On nie przyjdzie - już się nie wróci!-
Następny rozkochał i porzucił!"
Głęboko wzdycha i pierś dźwiga,
bolesnym rytmem serce bije,
w mętnych się wód pojękiwanie
miesza dziewczyny płacz i łkanie.
Świt się gwiazdami w łzach odbije,
co po licach jak iskry płyną.
Wrzące te iskry, choć twarz blednie,
jak spadające gwiazdy giną;
gdzie zapadną, tam kwiat uwiędnie.

Niczym z wieży na skraju skały;
daleko przed się wychylona
wiatr rozwiewa jej woal biały.
Wzrokiem w horyzont zapatrzona. -
Teraz łzy szybko wyciera,
ręką sobie oczy przeciera
w odległe strony myśl wiedzie,
gdzie jezioro się górom kłania,
po falach iskra iskrę gania,
gwiazda gra z gwiazdą na wodzie. 

Karel Hynek Mácha

"Máj"

Máchův kraj

 2