"Talmud o gojach" (2)
Nie potrzeba jednak uciekać się aż do Majmonidesa, aby udowodnić, że
pod nazwą "goj" żydzi rozumieją wszystkich nieżydów, a zatem i chrześci-
jan, bo przecież codzienne doświadczenie to stwierdza. Słyszy się wśród
żydów na każdym kroku, a czyta się w pismach żargonowych o gojach jako
o Polakach, a nie Chananejczykach... (Hilchot Maachalot 11: "Nazarej-
czycy są sługami bożków").
Podobnie również ma się sprawa o innej nazwie, używanej dla wszyst-
kich nieżydów, tj. o "akum". Jest to skrót powstały z początkowych liter
wyrazów: "obhde kokhabhim u mazzalot" - czciciele gwiazd i planet, i
oznacza właściwie pogan. Żydzi jednak tym wyrazem nazywają także i
chrześcijan.
Zresztą najlepiej to określa Szulchan aruch, który mówi: "Akum są ci,
którzy używają krzyża". (Orach chaim 113.8.)'
Dopiero czytając tę książkę, dowiedziałem się, że jestem dla żydów nie
tylko pogardzanym "gojem", ale także jakimś równie ohydnym "akum",
"minim", "cedim", albo "apikorsim". Jako poganinem urodzony, łaski nawróce-
nia na judaizm, a zatem i pośmiertnego zbawienia, zaznać nie mam prawa,
bowiem tak prawią najmądrzejsi talmudyści, jakoż sam Majmonides z Kordoby,
wybitny uczony w piśmie. Przynajmniej zrozumiałem, dlaczego nigdy w
izraelskim Knesecie nie stanie bożonarodzeniowa choinka, a ja - "bydło"
niewierne i bezwolny sługa żydowski - mam obowiązek tolerować chanukije,
płonące w polskim parlamencie.
"Pomaga się gojom w siódmym roku, żydom zaś nie. Pozdrawia się ich
również z powodu gotowości do pokoju."
"Nie powinno się goja odwiedzać ani go pozdrawiać w jego święto; jeśli
się go na ulicy spotka, to pozdrawia się go po cichu i ociężale." (Mishnah
Gittin)
Biednym nieżydom podobnie również jak i żydom pozwalano zbierać
pozostawione na polu zboże czy na drzewie owoce, zachowując tutaj Prawo
Mojżeszowe i ucząc: "Nie zabrania się nieżydowskim biednym zbierać
pozostałego, zapomnianego i na krańcach pozostawionego, ze względu na
zachowanie spokoju." (Mishnah Gittin)
Nawet te nieliczne przebłyski ogólnoludzkiej humanitarności w stosunku
do gojów późniejsi rabini starali się zatrzeć i skarykaturować, aż wreszcie
wydali cały szereg przepisów, by żydów ograniczyć, odciąć i oddzielić od
reszty narodów.
Wzorem talmudycznych mędrców, współcześnie rządzący zbiurokratyzo-
wanymi krajami, tworzą nieskończoną ilość przepisów, mających kodyfikować
każdy krok, ukierunkowywać podjęcie każdej decyzji przez rządzonych osob-
ników. Nadmiar zbędnych, zawiłych przepisów utrudnia ich realizację, wcale
ludziom życia nie ułatwiając. Ewidentnym tego dowodem są tomy unijnych
dyrektyw, zaleceń i regulacji, niejednokrotnie tak głupich, z których dzieci w
przedszkolu się śmieją. Dorastając w oparach takich absurdów, uznają je z
czasem za obowiązującą i niekwestionowaną normę. Żydowscy "uczeni w
piśmie" byli takimi religijnymi biurokratami od spraw wszelakich życiowych:
co jeść i kiedy, komu, jak się ukłonić, kogo szanować, kim gardzić, itp., itd.
Bezkrytyczna wiara w słuszność talmudycznych dogmatów i ich małostkowych
interpretacji wydawałoby się powinna prowadzić do zniewalania umysłowego,
pozbawiania wolnej woli i ograniczania indywidualnej inicjatywy. Takiemu
poglądowi, o dziwo, przeczy żydowska dominacja w światowej nauce, kulturze
i finansach.
"Kraj gojów nieczysty, podobnie również jego zbiorniki wód, mieszkania
i drogi są nieczyste." (Tosefta Mikwaot)
"Kto w kraju gojów chodzi po górach albo po skałach jest nieczysty."
(Ahilut)
"Kraj Izraela jest czysty i jego mikwy są czyste." (Mishnah Mikwaot)
Koran widocznie nie przestrzega przed niehigienicznością chodzenia po
górach, skoro muzułmanie, a nie żydzi, ostatnio upodobali sobie Zakopane.
Dlatego to przy powrocie do Palestyny z obcego kraju otrzepywano
obuwie i ubranie z prochu, przed wstąpieniem na ziemię żydowską, by jej
nie zanieczyścić prochem obcych narodów, bo nawet grudka "ziemi gojów
zanieczyszcza przez zetknięcie i niesienie pyłu." (Ahilut)
